ΕΛΔΥΚ 1974: Όταν το έπος γίνεται θυσία

«ΤΟ ΟΜΑΙΜΟΝ ΤΕ ΚΑΙ ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ ΚΑΙ ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΝ ΚΑΙ ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ»

«Η ουσία του Ελληνικού Έθνους συνίσταται στο ίδιο αίμα, στην ίδια γλώσσα, στη κοινή θρησκεία και στα ίδια ήθη και έθιμα»

Με αυτή τη ρήση ο ιστορικός μας Ηρόδοτος υποδηλώνει την ενιαία εθνική ταυτότητα και συνείδηση των Ελλήνων, και το έμβλημα της ΕΛΔΥΚ υποδηλώνει την ενότητα του ενιαίου εθνικού χώρου.
Σε ένδειξη φόρου τιμής για τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ που πολέμησαν και έπεσαν κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 παραθέτουμε μια σύντομη ανασκόπηση των γεγονότων. Η Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) εγκαταστάθηκε στην Κύπρο το 1960, κατόπιν της συμφωνίας Ζυρίχης – Λονδίνου όπου προβλεπόταν η ίδρυση τριμερούς Στρατηγείου Ελλάδος, Τουρκίας και Κύπρου. Στο Στρατηγείο αυτό υπαγόταν το Ελληνικό Στρατιωτικό τμήμα με 950 άνδρες (ΕΛΔΥΚ) και το Τουρκικό με 650 (ΤΟΥΡΔΥΚ). Η ΕΛΔΥΚ, έφτασε στις 16 Αυγούστου 1960 στο λιμάνι της Αμμοχώστου και έγινε δεκτή με πρωτοφανείς εκδηλώσεις ενθουσιασμού από τον κυπριακό λαό. Την ίδια ημέρα εγκαταστάθηκε στο στρατόπεδό της, έξω από τη Λευκωσία, στο δρόμο προς τον Γερόλακκο. Η ΕΛΔΥΚ εκ προοιμίου εθεωρείτο εξαιρετικά υπολογίσιμος αντίπαλος από τους Τούρκους. Οργανωμένη με τα πρότυπα του Ελλαδικού Στρατού, στον οποίο στην ουσία ανήκε, είχε σαν κύρια αποστολή την προστασία της νήσου, όπου και όταν αυτό της ζητηθεί. Η συμβολή της ΕΛΔΥΚ στην άμυνα εναντίον της τουρκικής εισβολής υπήρξε καθοριστική.

Κατά τον ΑΤΤΙΛΑ-1

Ανέλαβε το κύριο βάρος της επίθεσης στο χωριό Κιόνελι λόγω ρίψεως τούρκων αλεξιπτωτιστών στην ευρύτερη περιοχή. Πραγματοποίησε δύο επιθέσεις (ημερήσια και νυχτερινή) καταλαμβάνοντας το στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ και επιφέροντας μεγάλες απώλειες. Το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ βομβαρδίστηκε με βόμβες ναπάλμ από την τουρκική αεροπορία και η ΕΛΔΥΚ συνέχισε να μάχεται και κατόπιν της εφαρμογής της εκεχειρίας λόγω μη σεβασμού της από τους Τούρκους

Κατά τον ΑΤΤΙΛΑ-2

Με υπεράνθρωπες προσπάθειες κράτησε τη γραμμή άμυνας στα υψώματα δυτικά της Λευκωσίας, στην περιοχή του στρατοπέδου της και στα υψώματα Καλοκασίδη αποτρέποντας την κατάληψη του μεγαλυτέρου μέρους της Λευκωσίας. Από 14 έως 16 Αυγούστου δέχτηκε συνεχείς επιθέσεις από εδάφους και αέρος. Τελικά της 16 Αυγούστου 1974 οι Τούρκοι έμπαιναν στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και διατάχθηκε σύμπτυξη. Οι υπερασπιστές του στρατοπέδου πέρασαν στην κυριολεξία μέσα από τις γραμμές των Τούρκων βάλλοντες και βαλλόμενοι σε έναν αγώνα εκ του συστάδην, σώμα με σώμα και έφτασαν στην περιοχή Αρχάγγελου, όπου συγκεντρώθηκαν οι επιζήσαντες υπερασπιστές. Όσοι είχαν απομείνει ζωντανοί δεν το πίστευαν, αλλά και όσοι έβλεπαν από μακριά ή έμαθαν γι’ αυτό το μακελειό δεν πίστευαν ότι υπήρχαν ζωντανοί Ελδυκάριοι. Ο αγώνας της ΕΛΔΥΚ ήταν ανεπανάληπτος, οι θυσίες των αξιωματικών και ανδρών της συγκρίνονται χωρίς υπερβολή με τις θυσίες των ένδοξων προγόνων μας. Η εθελοθυσία, η αυταπάρνηση, η αγωνιστική διάθεση, η λεβεντιά, η αλληλεγγύη έφτασαν στα πιο υψηλά επίπεδα.

Το αποτύπωμα της προσφοράς των ΕΛΔΥΚαριων βρίσκεται στον “Τύμβο Μακεδονίτισσας” όπου βρίσκεται το κοιμητήριο των πεσόντων ηρώων. Κατά την τουρκική εισβολή, σύμφωνα με το ΓΕΣ, έπεσαν νεκροί 47 αξιωματικοί και οπλίτες ενώ υπήρξαν 58 αγνοούμενοι και πέραν των 200 ελαφρά και βαρύτερα τραυματισθέντες.Οι άντρες της ΕΛΔΥΚ το 1974 έκαναν το καθήκον τους στο ακρότατο σημείο του Ελληνισμού. Θα πρέπει λοιπόν η ελληνική πολιτεία, έστω και μετά από 39 χρόνια, να κάνει το δικό της, αναγνωρίζοντας πλήρως την πολεμική τους υπηρεσία και προσφορά και τοποθετώντας τους στη θέση που αρμόζει σε ήρωες κάνοντας γνωστή την αιματοβαμμένη ιστορία τους, σταματώντας ΠΙΑ την αποσιώπησή της λόγω κομματικών συμφερόντων.

Ανχης ε.α. ΔΒ – ΚΔ
Πολύβιος Ζησιμόπουλος